Λέξεις αλλιώς ιδωμένες | μικρός Θεός

Publishers: Ελισσάβετ Χαρταβέλλα, Νίκος Χαλδαιάκης

τα πόδια μου φυτεύτηκαν αιώνες πριν

πιο πέρα από το βόρειο Αιγαίο

στα βάθη της θάλασσας

 

με προσδοκίες μουγγές

φωτογράφιζα το λευκό

έτσι όπως σκοτείνιαζε ο κόσμος

για να υποδεχτεί τον μεγάλο πόνο

 

ώσπου ήρθες στου χρόνου την εγκοπή

με σπασμένα γόνατα από τις κραυγές των ηπείρων

κρατώντας στρείδια στην αριστερή παλάμη

-θύμιζες τάμα

ένας ίσκιος βαρύς ήμουν-

 

τόσο μόνη δεν υπήρξα ποτέ

κι όμως πιο μέσα από τη σάρκα μου

ένας μικρός Θεός έλιωνε

από ευσπλαχνία

-εγώ από ευγνωμοσύνη

το πρόσωπό μου στην καρδιά του

κόλλησα-

 

κι ακόμη

το παγωμένο νερό του καταρράκτη

δεν πρόλαβα να δω,

όμως ένιωσα

την ακινησία της στιγμής

στο παγωμένο μου

βλέμμα

-δε στο είπα ακόμη, αλλά

πλησιάζει η στιγμή που όλα

θα τελειώσουν-

 

(όλα αξίζουν τον κόπο, έλεγες.

όλα; σε ρωτούσα)

[ποιά ευγνωμοσύνη κύλησε αργά στις φλέβες μου απόψε και καθόρισε την απόσταση από το σημείο του τέλους δεν ξέρω/ ο βράχος ακόμη εκεί/ το μόνο παρήγορο/ ότι ίσως εσύ/ θα βρεθείς να τον κοιτάξεις/ ίσως εσύ θα απαλύνεις την τραχύτητα του παγετού/ ίσως όταν το τέλος φαντάζει μια ιδέα/ εσύ θα ξεκινήσεις μια νέα αρχή/ θα ήθελα να ήμουν το όλα/ μέσα στο τίποτα που σου προσφέρω/ σε αγαπώ/ αν αυτό αξίζει/ τότε είναι όλα/ ίσως είναι το τέλος]