Λέξεις αλλιώς ιδωμένες | μικρός Θεός
Publishers: Ελισσάβετ Χαρταβέλλα, Νίκος Χαλδαιάκης
τα πόδια μου φυτεύτηκαν αιώνες πριν
πιο πέρα από το βόρειο Αιγαίο
στα βάθη της θάλασσας
με προσδοκίες μουγγές
φωτογράφιζα το λευκό
έτσι όπως σκοτείνιαζε ο κόσμος
για να υποδεχτεί τον μεγάλο πόνο
ώσπου ήρθες στου χρόνου την εγκοπή
με σπασμένα γόνατα από τις κραυγές των ηπείρων
κρατώντας στρείδια στην αριστερή παλάμη
-θύμιζες τάμα
ένας ίσκιος βαρύς ήμουν-
τόσο μόνη δεν υπήρξα ποτέ
κι όμως πιο μέσα από τη σάρκα μου
ένας μικρός Θεός έλιωνε
από ευσπλαχνία
-εγώ από ευγνωμοσύνη
το πρόσωπό μου στην καρδιά του
κόλλησα-
κι ακόμη
το παγωμένο νερό του καταρράκτη
δεν πρόλαβα να δω,
όμως ένιωσα
την ακινησία της στιγμής
στο παγωμένο μου
βλέμμα
-δε στο είπα ακόμη, αλλά
πλησιάζει η στιγμή που όλα
θα τελειώσουν-
(όλα αξίζουν τον κόπο, έλεγες.
όλα; σε ρωτούσα)
[ποιά ευγνωμοσύνη κύλησε αργά στις φλέβες μου απόψε και καθόρισε την απόσταση από το σημείο του τέλους δεν ξέρω/ ο βράχος ακόμη εκεί/ το μόνο παρήγορο/ ότι ίσως εσύ/ θα βρεθείς να τον κοιτάξεις/ ίσως εσύ θα απαλύνεις την τραχύτητα του παγετού/ ίσως όταν το τέλος φαντάζει μια ιδέα/ εσύ θα ξεκινήσεις μια νέα αρχή/ θα ήθελα να ήμουν το όλα/ μέσα στο τίποτα που σου προσφέρω/ σε αγαπώ/ αν αυτό αξίζει/ τότε είναι όλα/ ίσως είναι το τέλος]