Προσωπικά, ήδη από τις αρχές του έτους περίμενα με αγωνία την ανακοίνωση των συγκροτημάτων για το φετινό Ejekt Festival. Κάτι το μεγάλο σούσουρο που έγινε με την περσινή εμφάνιση των Muse, κάτι η ελπίδα ότι φέτος θα μπορούσα και εγώ να ροβολήσω προς Αθήνα μεριά, είχα πολλούς λόγους για να παρακολουθώ με αγωνία τις εξελίξεις στο θέμα.
Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από τότε που ο εδραιωμένος πλέον θεσμός του Open House πρωτοξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη. Πολλά γεγονότα έχουν μεσολαβήσει από τότε. Παραμένει, όμως, κάτι σταθερό: η δυνατότητα, για ένα σαββατοκύριακο του έτους, να γνωρίσουμε τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από δεκάδες κτίρια της πόλης μας.
Κατακαλόκαιρο. Ταμπούρωμα στο σπίτι με το air condition. Φίλοι και γνωστοί μακριά, σε νησιά, εξοχικά και κάμπινγκ. Και η άτιμη ζωή να τα ‘χει φέρει έτσι που να μην παίζει αυτήν την περίοδο πρόσκληση για κάπου.
Ξαφνικά σου την βαράει και αναζητάς τρόπο διαφυγής. Έστω για μία μέρα.
Από χρονιά σε χρονιά πάει πλέον αυτή η στήλη και αισθάνομαι κάπως περίεργα. Όταν την ξεκίνησα αποσκοπούσα στο να γίνω το μάτι που θα έβλεπε την πόλη από άλλη οπτική, που θα αποτύπωνε οποιοδήποτε σημάδι προόδου. Προέκυψε, όμως, ένα πρόβλημα: δεν γίνονται πράγματα. Ξεραΐλα. Κι έτσι, ο αρχικός ενθουσιασμός κατέληξε σταδιακά σε μαράζωμα.
Καλώς σας βρίσκω και πάλι, δυνητικοί αποδέκτες των αστικών μου ημερολογίων. Ελπίζω να είστε καλά και να μην έχετε σαπίσει ακόμα από το διηνεκές βροχομούλιασμα των τελευταίων εβδομάδων. Λες και δεν έχουμε ήδη αρκετή σαπίλα στην καθημερινότητά μας. Αλλά, εχμ, ας τα αφήσω αυτά γιατί στο κάτω-κάτω το συγκεκριμένο ημερολόγιο έχει σαν σκοπό να δείξει ότι, μέσα στην απόλυτη ακινησία που έχει κατακλύσει την πόλη και τη χώρα τον τελευταίο καιρό, οι όμορφες πρωτοβουλίες συνεχίζονται.
Θα είμαι ειλικρινής: έχω μεγάλη τρέλα με τα συστήματα μετρό. Τα θεωρώ μία από τις μεγαλύτερες εξελίξεις που η ραγδαία αστικοποίηση έφερε στις ευρωπαϊκές πόλεις από το δέκατο ένατο μόλις αιώνα. Και αυτό που άλλους τους προκαλεί ρίγος, το να κυκλοφορούν δηλαδή κάτω από τη γη με τόνους χώμα και μπετόν από πάνω μου, εμένα με συνεπαίρνει όσο δεν πάει.
Τώρα που ο εκλογικός πυρετός κόπασε, είπα να συνεχίσω την αποστολή μου στον κόσμο τούτο ολοκληρώνοντας το αφιέρωμα για τις περιοχές της Θεσσαλονίκης που προσωπικά θεωρώ πιο αναξιοποίητες. Για όσους δεν το διάβασαν, το πρώτο μέρος του αφιερώματος βρίσκεται εδώ.
Τι οφείλει να κάνει μία πόλη για να “χει μέλλον; Να προνοεί για τους κατοίκους της και να προσελκύει νέους; Να αναδεικνύει το παρελθόν της και ταυτόχρονα να επιζητεί το καινούριο; Να προσαρμόζεται συνεχώς στα νέα δεδομένα, πολιτισμικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά; Όλα αυτά σίγουρα παίζουν σημαντικότατο ρόλο. Υπάρχει, όμως, μία κοινή συνισταμένη που τα διατρέχει και δίχως τούτη δύσκολα μπορεί μία μεγαλούπολη να αναδειχθεί σε πραγματική μητρόπολη. Και αυτή η συνισταμένη είναι το όραμα.
Στην αρχή υπήρχε απλά η αμηχανία του ότι περιοριστήκαμε όλοι μας τόσο ξαφνικά. Μετά ήρθε η παρατεταμένη και κλιμακωτή αγωνία για το αποτέλεσμα. Και προς το τέλος, η λαχτάρα να αντικρίσουμε επιτέλους αυτό που για δεκάδες μήνες δεν μπορούσαμε καν να πλησιάσουμε.
Σας έλειψα; Ξέρω, πολύμηνη υπήρξε η απουσία μου αλλά, δυστυχώς, μία σειρά προσωπικών και οικογενειακών υποχρεώσεων έκαναν τον ελεύθερό μου χρόνο είδος υπό εξαφάνιση τους τελευταίους μήνες. Παρόλα αυτά, δεν σταμάτησα να τριγυρίζω, όποτε μπορούσα, στην άδεια καλοκαιρινή πόλη, μαζί με τους υπόλοιπους που ξέμειναν σ’ αυτή. Είχα, έτσι, την ευκαιρία να κάνω ένα είδος ιδιότυπης έρευνας.
