ΩΡΑ 22.00
Με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ μεταφέρεται συγγενικό μου άτομο ΑΜΕΑ στα εξωτερικά ιατρεία του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Η εικόνα που αντίκρισα στην είσοδο του Νοσοκομείου μόνο με μία λέξη μπορεί να περιγραφεί: ΚΟΜΦΟΥΖΙΟ. Λες και βρέθηκα ξαφνικά σε μία τριτοκοσμική χώρα.
Κείμενο: Σάνη Αντωνιάδου
«Πίστευα πως Κυριακή, μέσα Ιουλίου, μ’ όλη την πόλη άδεια, θα είστε πιο ήρεμα».
«Τρελάθηκες; Είμαστε το μόνο νοσοκομείο που εφημερεύει σ’ όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Έρχεται κόσμος ακόμα κι από Πτολεμαΐδα και Κοζάνη», μου λέει σε πανικόβλητη κατάσταση ο γιατρός μετρώντας μου την πίεση ως καλωσόρισμα στο Ιπποκράτειο. Η φαεινή μου ιδέα να πάω στο νοσοκομείο μπορεί να μην έλυσε το πρόβλημα έντονου κνησμού τον οποίο φεσώθηκα απ’ το Σάββατο το βράδυ, μου έδωσε όμως την ευκαιρία να ζήσω εκ των έσω μια τυπική εφημερία νοσοκομείου μέσα στο κατακαλόκαιρο.
