Την προηγούμενη βδομάδα διάβασα ένα κείμενο για το «12 χρόνια σκλάβος» του Στηβ Μακουίν. Ναι, την ταινία που σάρωσε με τις χρυσές σφαίρες και τα Όσκαρ. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο, το ζητούμενο είναι ότι η εν λόγω ταινία, συνοδεία με την αυτοβιογραφία του Σόλομον Νόρθαπ (όπου βασίστηκε το σενάριο), θα διδάσκεται στα αμερικάνικα σχολεία από τον επόμενο Σεπτέμβρη.
Photo: © Eric Raptosh Photography/Blend Images/Corbis
Θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο ανοιχτόμυαλο και λογικό, όχι αυτά τα κομπλεξικά του Διαφωτισμού, αλλά να ρε παιδί μου, η υποκειμενικότητα έχει και τα όριά της. Επίσης, λόγω του αντικειμένου των σπουδών μου και της φύσης των επαγγελματικών μου δραστηριοτήτων, έχω μάθει να μην εκπλήσσομαι εύκολα. Ως εκ τούτου, δεν πίστευα ποτέ ότι θα γράψω κείμενο που θα περιέχει έστω για αστείο, όπως εδώ, την τόσο απεχθή έκφραση «μας ψεκάζουν». Αλλά φευ! Η ζωή σ’ αυτή τη χώρα δε σταματά να με ξεπερνά…
Με μία ερμηνεία που δεν αποκλείεται να του χαρίσει μία υποψηφιότητα για το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου και τελικά το πολυπόθητο αγαλματίδιο, ο Tom Hanks επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με μία ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στο θρίλερ και την περιπέτεια με γερές δόσεις αγωνίας και συγκίνησης για πρωταγωνιστές και κοινό.
Κάθε πράγμα στον καιρό του…λέει η λαϊκή θυμοσοφία και μάλλον όχι τυχαία. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα καλύτερο από μια ταινία περιπέτειας και φαντασίας με στοιχεία εντυπωσιασμού, ειδικών εφέ και καλογυρισμένων σκηνών δράσης για να ξορκίσει κανείς την υψηλή θερμοκρασία της θερινής ραστώνης στα αγαπημένα καθίσματα των θερινών σινεμά.
Storyteller: Γιώργος Γεωργόπουλος
Τη μέρα της γιορτής των απανταχού ερωτευμένων επέλεξαν οι παραγωγοί της πολυαναμενόμενης ταινίας «Οι Άθλιοι» για να υμνήσουν τον έρωτα μέσα από την ιστορία της Τιτίκας και του Μάριου Πομερσί, που κόντρα στις αντιξοότητες, την αθλιότητα και τη μιζέρια της εποχής τους θα ερωτευτούν και θα ατενίσουν το μέλλον τους με ελπίδα και αισιοδοξία.
Καμία φορά δεν είναι αρκετά ούτε τα ειδικά εφε, ούτε ένας πολύ ικανός σκηνοθέτης, ούτε καν ένας βετεράνος ηθοποιός για να «απογειώσουν» μια ταινία, όταν ως θεατής αναρωτιέσαι: «Το μήνυμα γνωστό, η ταινία αρκετή;». Ήθελα πάρα πολύ να δω τη νέα ταινία του Denzel Washington, που τσαλακώνει τον «Ήρωα», που υποδύεται σε μία προσπάθεια να φτάσει άκρα μία υπόθεση που ξεκινά διαφορετικά από ότι περιμένεις και καταλήγει αντίστροφα από αυτό που ελπίζεις.
Είναι κακοί οι ισλαμιστές; Έχουν κατασκόπους οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και πως αντιδρούν οι υπηρεσίες τους όταν βρεθούν «εγκλωβισμένες» σε ένα κατά τα άλλα «ασφαλές» κλουβί με ημερομηνία λήξης; Μην μπερδευτείτε. Δεν είναι ούτε μία ταινία κατασκοπίας ούτε μία ταινία με τον κατά τα άλλα συμπαθή – αλλά όχι για όσκαρ ερμηνείας – Ράμπο (Σιλβέστερ Σταλόνε). Τα ερωτήματα με τα οποία ξεκινά το κείμενο αυτό απαντώνται στη νέα ταινία του ταλαντούχου – κατά το έργο του – Ben Affleck.
Κάτι μας λέει πως παρ΄ότι έχουν μείνει λίγες μόνο ημέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, εσύ ακόμα δεν έχεις αποφασίσει τι δώρο να πάρεις στον ταινιόπληκτο φίλο σου. Ξέρεις, αυτόν που έχει παστρικά τακτοποιημένα, ξεσκονισμένα, όλα τα Director’s Cuts blu-rays στο ίδιο ράφι με τις cult κινηματογραφικές mini figures; Στο κατά τ’ άλλα χαοτικό δωμάτιό του; Αυτόν εννοούμε. Βάλε και τις φίλες σου στην εξίσωση, χωρίς το βομβαρδισμένο υπνοδωμάτιο φυσικά, κι έχουμε μπροστά μας ένα πρόβλημα που αναζητά λύση.
Χρειάστηκαν πέντε ταινίες, τέσσερα βιβλία, τέσσερις σκηνοθέτες (Catherine Hardwicke, Chris Weitz, David Slade, Bill Condon) και αναρίθμητες ώρες γυρισμάτων σε εξαιρετικής ομορφιάς φυσικά τοπία για να μάθουμε όλοι τελικά το τέλος ενός έρωτα που μπορεί να φαινόταν από την αρχή καταδικασμένος, αλλά αναμετρήθηκε μέχρι το τέλος με τη μοίρα του.
